Wade Robson o Michaelu Jacksonie w 2009 r.

Poniższy tekst jest hołdem dla MJa pochodzącym z książki "The Official Michael Jackson Opus".

MÓJ MENTOR

Zwykłem rozmawiać z Michaelem trzy godziny dziennie. Tak naprawdę nie wiedziałem w jaki sposób dawał radę znajdować tyle czasu, ponieważ wydawałoby się, iż był zapracowany, ale on dzwonił do mnie, a potem rozmawialiśmy, rozmawialiśmy i rozmawialiśmy.

Kiedy sprawił sobie telefon komórkowy, bez przerwy dzwonił do mnie i pisał wiadomości. To była część tej niesamowitej przyjaźni, która trwała ponad 20 lat.

Po raz pierwszy spotkałem Michaela podczas trasy Bad w 1987 r. Miałem pięć lat, ale firma Michaela organizowała konkurs taneczny w każdym z krajów, więc dołączyłem do tego wydarzenia w Brisbane. Pamiętam jak byłem dzieckiem i tańczyłem do jego wideoklipów - pierwszą rzeczą jaką kiedykolwiek zobaczyłem był "Thriller", miałem wtedy dwa lata. Znajdował się on na kasecie mojej mamy, a ja po prostu zwariowałem na jego punkcie. Zwykłem z przerażeniem uciekać do kuchni za każdym razem kiedy pojawiał się wilkołak. W wieku trzech lat dosyć dobrze opanowałem całą choreografię.

Skończyło się na tym, że wygrałem konkurs taneczny. Pojechaliśmy na spotkanie z Michaelem w Brisbane i tam właśnie zostałem mu przedstawiony. Pamiętam, iż miałem wtedy na sobie wykonany na zamówienie kostium z "Bad" - zostałem okręcony paskiem mojej mamy chyba z pięć razy. Michael był pod wrażeniem i pytał czy tańczyłem. Powiedziałem mu, że tak a on na to "Czy chciałbyś wystąpić ze mną dzisiaj wieczorem?".

Nie mogłem w to uwierzyć. Następnego dnia miał ponownie występować w Brisbane. Według jego pomysłu, miałem pokazać się podczas ostatniej granej piosenki, jaką miała być "Bad". Wprowadzał wtedy na scenę różne dzieci z domu dziecka, zatem stwierdził, iż byłoby fajnie gdybym wyszedł w tym stroju z "Bad". Pod koniec piosenki wszyscy znajdowaliśmy się na scenie - był tam również Stevie Wonder - a Michael podszedł i powiedział "Chodź". Odebrałem to stwierdzenie jako coś w stylu "Dajesz!". Podszedłem dalej i rzuciłem swój kapelusz prosto w tłum, i zacząłem wariować. Kiedy się odwróciłem, Michael żegnał się z tłumem, inne dzieci już poszły, a Stevie Wonder był eskortowany. On miał na myśli "Chodź, idziemy, to już koniec".

Kiedy się zorientowałem, wybiegłem stamtąd. Następnie, moja mama i ja spędziliśmy z Michaelem dwie godziny w jego hotelu i zaprzyjaźniliśmy się. Pokazał nam klipy z nowego filmu "Moonwalker", nad którym pracował i rozmawialiśmy, i rozmawialiśmy. Tak naprawdę nie pozostaliśmy w kontakcie, ale związałem się z firmą zajmującą się tańcem - dosłownie następnego dnia - a dwa lata później znalazłem się w Ameryce, w Disneylandzie. Skontaktowałem się z Michaelem poprzez jego ludzi; pamiętał mnie. Ja i moja rodzina udaliśmy się do studia One Record, gdzie miksował album "Dangerous". Pokazałem mu niektóre nagrania mojego tańca, a on powiedział "Czy ty i twoja rodzina chcielibyście przyjechać do Neverlandu dziś wieczorem?". Wszyscy się zgodziliśmy i skończyło się na tym, iż pozostaliśmy tam przez dwa tygodnie.

Nasza przyjaźń rozkwitła. Przez dwa tygodnie zabierał mnie do swojego studia tanecznego, włączał jakąś muzykę i po prostu tańczyliśmy godzinami. Siedzieliśmy i oglądaliśmy filmy takie jak "Wojownicze Żółwie Ninja". Innym razem po prostu wyjeżdżaliśmy z Neverlandu i jechaliśmy samochodem, bardzo głośno puszczając muzykę.

Nauczył mnie nawet jak robić moonwalk. Byliśmy razem w jego studiu tanecznym. Uczył mnie krok po kroku. Potem przez całą noc nie mogłem spać. Myśl o ślizganiu i odpychaniu się do tyłu robiąc moonwalk z gościem, który sprawił, iż stało się to słynne, była ekscytująca.

Następnie, ja i moja mama chcieliśmy przeprowadzić się do Ameryki, żeby spełnić moje marzenie o tańczeniu, a on nam w tym pomógł. Zafundował mi ogromny start umieszczając mnie w swoich niektórych teledyskach, jak "Black Or White". Przejął rolę mentora. Kiedy miałem siedem lat, powiedział mi, że mógłbym zostać reżyserem filmowym i właśnie nim zostałem, wywołał we mnie pragnienie zdobywania wiedzy. Pewnego razu, pod moimi drzwiami pojawiło się mini studio nagraniowe, ale, co było fajne, powstrzymał mnie przed staniem się rozpieszczonym bachorem. Stwierdził "To jest dla ciebie, ale chcę widzieć, że coś z tym robisz. Nie uznawaj tego za pewnik, bo inaczej zabiorę to z powrotem".

Po raz ostatni widziałem go w lipcu 2008 r. Pracowałem w Vegas nad występem, a on tam mieszkał. Wraz z żoną wybraliśmy się do Whole Foods i kupiliśmy rzeczy do przyrządzenia. Jednak, kiedy dotarliśmy na miejsce, wszystko zostało już zaopatrzone przez catering. Powiedziałem "Stary, dlaczego przyniosłeś tyle rzeczy z cateringu? Mamy tu normalne jedzenie". Pamiętam jak przygotowywaliśmy jedzenie na zewnątrz, a Michael siedział pod parasolem.

Czas spędzony z nim był świetny, ponieważ był niezwykle troskliwą osobą. Najbardziej będę tęsknił za tymi rozmowami przez telefon. Nadal mam zapisany jego numer w komórce. Nie potrafię udźwignąć myśli o tym, że miałbym usunąć wiadomości od niego.